ادامه ي زندگي نامه ي استاد حبيب سماعي ...... وقتي كه مركز پخش فرستنده تهران بكار افتاد ، حبيب كه بنام سماعي معرفي شد جزء اولين دسته نوازندگاني بود كه در راديو شروع به نوازندگي كرد . از اين وقت سماعي ديگر نوازنده عموم شد و همه او را شناختند و براي ساز او كه ارزش بسيار داشت قدر و قيمت ديگري قائل شدند و عاشقان موسيقي ملي براي آشنايي با او رغبت بيشتري به خرج دادند و كسي نبود كه سارز او را بشنود و مجذوب نشود .

 ادامه مطلب>>>>

زندگینامه استاد حبیب سماعی  

پدر حبيب يكي از معروفترين موسيقي دانهاي دوره ناصرالدين شاه بود كه از استادان زبردست زمان به شمار مي رفت و ملقب به « سماع حضور » بود اين استاد بزرگوار از شاگردان « محمد صادق خان رئيس » نوازنده نامي سنتور بود ، سماع حضور مردي بود قوي بنيه و ورزشكار كه عمر دراز يافت و پسربزرگ خود حبيب را از سن چهار سالگي به موسيقي آشنا كرد.لازم به ذکر است که پد‌ر بزرگ حبيب سماعي، ميرزا غلامحسين نیز از نوازند‌ه‌هاي ساز كمانچه بود‌ كه خود‌ د‌ر ساخت ساز كمانچه تبحر د‌اشت.

ادامه مطلب>>>>

سماعی در سال 1280 در شهر تهران در خانواده ای هنرمند به دنیا آمد.پدر وی سماع حضور از معروف ترین موسیقی دانان دوره ناصری بود که در نوازندگی سنتور بسیار مهارت داشت.حبیب از کوچکی به همراه ساز پدر ضرب می نواخت و سپس نواختن سنتور را از پدر فرا گرفت.چنانکه گویند در ده سالگی مسلط می نواخت.او دوره ی کوتاهی در مدرسه موزیک که به سرپرستی سالار معزز اداره می شد،تحصیل کرد.سماعی،ده سال پیش از تاسیس رادیو در تهران چند صفحه با پروانه ی خواننده،پر کرد.با افتتاح رادیو،حبیب سماعی از نخستین نوازندگانی بود که به مدت پنج سال با آن همکاری کرد.وی در سال 1322 جزو کسانی بود که به عنوان عضو موسس در انجمن موسیقی ملی وارد شد و به همراهی استادان دیگر،کنسرتهایی برگزار کرد.نورعلی برومند،مهدی ناظمی،مرتضی عبدالرسولی و مهندس قباد ظفر از شاگردان حبیب سماعی بودند.از حبیب سماعی صفحه هایی چون"ماهور،دلکش"،"ابوعطا،حجاز"،"شور،شهناز"،"بیات راجع،اصفهان" و ... باقی مانده است.او دو بار ازدواج کرد که حاصل ازدواج ناموفق اول،دختری به نام توران بود.از ازدواج دوم صاحب دو پسر و یک دوختر شد که یکی از پسران را در خردسالی از دست داد و این ضربه ی مهلکی برای او بود.پس از مرگ فرزند،راهی عراق شد و بعد از مدتی به تهران بازگشت.سرانجام حبیب در بهمن 1324 در اثر سرما خوردگی مبتلا به ذات الریه شد و پس از شش ماه در بیستم تیر ماه 1325 در سن 41 سالگی درگذشت و در کنار فرزندش در مقبره ی ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.           روانش شاد